Al 30 jaar zeggen wij JA …

Al 30 jaar zeggen we JA naar elkaar.  Het begin : 27 april 1992 : ik was 21, Frank was 24.  We waren niet elkaars eerste liefde, maar onze liefde en aantrekking voelde groot en onpeilbaar.  Er was een grote JA naar elkaar.

Een JA die inmiddels al wel 100 verschillende dimensies heeft gekregen.  Een JA die een aantal keer onderbroken is geweest.  Waarin er afstand was, loslaten, ieder een nieuw leven.  En dan toch was er iedere keer opnieuw ‘iets’.  ‘Iets’ wat je zou kunnen kapot analyseren : welke aantrekking, welk verlangen, welke behoefte?  Maar voorbij de analyse, zien wij dat ‘iets’ als onverklaarbaar, een mysterie, niet te bevatten en nog minder in woorden uit te drukken.

30 jaar varen we op rustige én woelige waters. Heel lang hebben we een monogame relatie gehad. We deelden wel over verschillende verlangens, maar we hadden een duidelijke relatievorm.  Dat voelde juist voor ons.  Dan is er een man in mijn leven gekomen, en was er een intense roep naar een intieme tantrische verbinding.  Een verbinding buiten de grenzen van onze relatie, buiten de wil van Frank, buiten de keuze van Frank.  De termen polyamorie en open relatie -waar ik voorheen geen voeling mee had- werden plots levendig voor mij. Alle expliciete en impliciete afgesproken grenzen werden geraakt. Soms in passende afstemming, soms pijnlijk ondoordacht.  In mijn aanvoelen gebeurde er iets wat ‘onafwendbaar’ was, voor Frank iets waar hij duidelijk niét voor koos.  Dat bracht vele emoties teweeg van pijn, verwarring, ongeloof, kwaadheid, ontgoocheling, maar ook gevoelens van thuiskomen, passie, expansie, spirituele connectie, nieuwe dimensies. Het schudde onze patronen stevig door elkaar.  Het vroeg om veel te kijken, zowel in onszelf als naar dynamieken die ons bij elkaar houdt.  Het vroeg om steeds opnieuw te kiezen.  

Ja, we hebben er veel uit geleerd, voor onszelf en voor de relatie.  Het heeft onze relatie verdiept.  Ja, we hebben er ook een prijs voor betaald, nl het loslaten van een bijzonder gevoel (of illusie?) dat we exclusief zijn voor elkaar.  Dat we ‘iets’ hebben waar niets of niemand kan tussenkomen.  Maar een prijs die we opnieuw zouden betalen.  De magie van het ‘iets’, het ‘onverklaarbare’, is niet weg, het is veranderd. We kunnen beter kijken, maar het mysterie wordt niet doorgrond. 

Onze relatie zien we steeds meer als een spiegel waarin we kunnen kijken en waarin we soms antwoorden vinden.  Soms bewegen we naar elkaar toe, soms raken we verwijderd van elkaar.  Soms betekent de verwijdering van elkaar een dichterbij komen in onszelf, soms laat de verwijdering van elkaar een verwijdering in onszelf zien. Dan de vraag : hoe komen we dichterbij onszelf?  Is er een kloof tussen ons die opnieuw vraagt om gehoord en gevoeld te worden?  Niet altijd gemakkelijk maar wel boeiend om in te voelen wat de onderliggende dynamieken zijn : waar laten we ons leiden door een behoefte aan veiligheid, erkenning, liefde, avontuur, passie, groei, expansie, … ?

Voor ons is tantra een gids hierin.  Het reikt ons de tools aan om in te voelen.  Het geeft ook een verklaring waarom we vanuit onze behoeftes kunnen handelen en toch niet vervuld raken. 
Als je bijvoorbeeld getrokken wordt naar iemand anders, wat doe je dan?  Als het pure lust of begeerte is wat jou laat leiden, zonder afstemming vanuit je hart, bevredig je mogelijk tijdelijk een behoefte, maar je laat een deel van jezelf achter.  Of als je een tekort hebt aan aandacht, waardering, macht, eigenwaarde, … en je zoekt om dat te krijgen in een verbinding, je hoopt en verwacht dat die ander jou dat kan geven, kan je van een kale reis thuiskomen.   Je probeert een gat op te vullen, je probeert ergens van weg te gaan.  Maar het gat is vaak een teruggetrokken energie wat van binnenuit opnieuw een bodem heeft te krijgen.  Dan voel je vervulling.  Dan reis je naar je kern, naar je essentie.  Als je beweging niet vertrekt vanuit jouw totale zijn, niet vanuit je passie of iets anders in afstemming met een hogere intentie, blijft er een leegte.

En daar is niets mis mee zegt tantra.  Dat doen we allemaal.
En vaak hebben we van kale reizen thuis te komen, dat hoort er bij. Om onszelf dan in liefde en bewustzijn te omarmen.  Zo ervaren wij tantra.  Om via doorvoelend onderzoek steeds meer onze intuïtie te openen.  Dat we ons steeds meer mogen laten leiden door een intuïtie die passie én hart én spirit omvat. Dat je gegidst wordt door iets hoger en ruimer dan jezelf.

Soms lukt ons dat, soms niet.

Tantra nodigt je in elk geval uit om te mogen stilstaan, bewustzijn in te brengen, en te mogen doorvoélen.  Wat is nu aan de orde voor jou?  Wat dient jouw zelfrealisatie?  Of het nu over een relatievorm gaat, of over iets anders. 

Want ook al gaan we -aldus spirituele kringen- het acquarius tijdperk in en de 5^de dimensie, en gaan we naar een hogere bewustzijnsvorm van ‘eenheidsliefde’ voorbij de vorm, het zou jammer zijn als er nu een nieuwe norm zou ontstaan. Alsof je je relatie zou moéten kunnen openen omdat je anders nog teveel in je ego zou zitten.  Nee, volgens ons nodigt tantra jou uit om jouw uniek ontwikkelingspad te ontdekken. 

Zowel in mijn persoonlijke omgeving alsook in mijn professionele praktijk, zie ik steeds meer beweging in het zoeken naar een relatievorm die kloppend voelt voor allebei of voor iédere partner.  Verschillende vormen worden gezocht, ontstaan, gecreëerd, uitgeprobeerd.  Maar het gaat volgens mij niet om de vorm.  Ik zie het zoeken naar de vorm als een expressie van een behoefte of een verlangen of een call. En tantra nodigt uit om te onderzoeken wat er aan de basis ligt. In essentie geloof ik dat de zoektocht gevoed door een verlangen naar vrij worden, naar een upgrade van liefde wat ik ‘connectie met Great Love’ neig te heten, naar een verruiming van bewustzijn, naar een vorm van Zelfrealisatie.

En vandaag, 30 jaar samen, staan we even stil bij de ‘Realisatie van onze relatie’.  We brengen onze lichtpunten en onze schaduwkanten samen. Wetende dat er steeds schaduwkanten zullen komen.  Voor ons betekent relateren steeds opnieuw dansen met verbinding én autonomie.  Daar zeggen we JA aan.
We voelen ons intens dankbaar dat we een woelige storm (die ook voedend is) samen kunnen doorstaan.  Dat onze ‘loveboat’ niet kapseist maar andere richtingen durft uit te varen.  Dat onze rivier buiten haar oevers durft te treden en opnieuw bedding vindt.  Dat zijn onze woorden van vandaag.  Morgen kan het anders zijn.  Dankbaar om deze dans te mogen dansen.

Namasté,

Inge